Oferta grupy

Niepowtarzalność metody M. Montessori polega na szczególnym podejściu do małego człowieka: z ogromnym szacunkiem i wrażliwością na jego wyjątkowe potrzeby, również te wynikające z kształcenia specjalnego.

Współczesna psychologia potwierdza fakt, że dziecko potrafi zdobywać wszystkie umiejętności funkcjonalne w obszarze rozwoju psychofizycznego, w taki sam naturalny sposób, jak uczy się chodzić i mówić. Należy jednak umiejętnie wykorzystać wczesne lata dziecięce, na które przypada najszybszy i optymalny rozwój umysłowy każdego dziecka oraz jego faktyczne potrzeby i możliwości rozwojowe - również specjalne. Maria Montessori okres rozwojowy do szóstego roku życia nazwała „okresem dziecka meblowego”. W tym okresie dziecko kształtuje swoją indywidualną osobowość. Przez pierwsze lata odbywa się to nieświadomie, dziecko „wchłania” wszystko, co się wokół niego dzieje bezkrytycznie. Przez kolejne - rozwój osobowości odbywa się w sposób bardziej świadomy. W tym czasie rozwija się wola i charakter dziecka.

W metodzie M. Montessori bardzo istotne są reguły pedagogiczne, wg których: 

1.Wszystkie dzieci mają chłonne umysły 

2.Wszystkie dzieci przechodzą przez okresy zmysłowe 

3.Wszystkie dzieci chcą się uczyć 

4.Wszystkie dzieci uczą się przez zabawę i pracę (traktowanej również jako forma terapii) 

5. Wszystkie dzieci przechodzą przez kilka okresów rozwojowych 

6. Wszystkie dzieci chcą być niezależne, również te ze specjalnymi potrzebami rozwojowymi

W zdobywaniu niezależności i samodzielności pomagają dzieciom pomoce montessoriańskie oraz otoczenie, w którym są ułożone. Pomoce przechodzą od materiału konkretnego do bardziej abstrakcyjnego, budzą ciekawość i zainteresowanie dziecka, wyzwalają w nim różne formy aktywności. Każdy materiał ma wbudowaną kontrolę błędów umożliwiającą dziecku samodzielne poszukiwanie rozwiązań i czerpanie radości z osiągniętego sukcesu.

Maria Montessori zawsze powtarzała, że ręka jest najważniejszym nauczycielem dziecka. To właśnie zadania, które dziecko „rozwiązuje” własnymi rękoma, maksymalnie skupiając przy tym uwagę, są najbardziej rozwijające.

Nauczyciel jest odpowiedzialny za organizację otoczenia. Dba o to, aby znalazły się w nim materiały potrzebne w danej chwili do samorozwoju (rozumianego również jako szeroko pojętą terapię) danego dziecka. Nauczyciel/specjalista jest partnerem w edukacji . Ma nie tyle uczyć, co podążać za dzieckiem. Poprzez uważną obserwację działań swoich podopiecznych udziela im wskazówek i pomaga samodzielnie pokonywać trudności zgodnie z pedagogiczną dewizą „pomóż mi to zrobić samemu”. Musi stać się pasywny, aby dziecko mogło być aktywne.

Dziecko postrzegane jest tu jako twórca. Powinno tak robić, aby miało świadomość, że wykonało pracę najlepiej jak potrafi i czerpać z tej działalności satysfakcję.